‘कोरोनाको त्रास’

• हिक्मत आचार्य

कोभिडको त्रासले देश अस्त, व्यस्त अनि ध्वस्त भइसक्यो
नेता र सत्तावालको खेलले त झन् चुर्लुम्मै परिसक्यो
गरीब नेपालीको साँझको एक छाक पाक्नै छाडिसक्यो
तर नेताले वर्षौं पुग्ने खाद्यान्न झारिसक्यो

भन्नलाई त बाहिर ननिस्किउ भन्छन्,
सरकार हामीलाई दिन भरी काम नगरे खानै पुग्दैन
समाजलाई बचाउन त म पनि लागेकै हो नि
तर के गर्नु भोकले न रोग भन्यो न समाज नै

मेरो परिवारले बरु पढाई नभन्ला, राम्रो लुगा नभन्ला
लागिहाले रोग पनि लुकाउँला
भोको पेटले समाज भन्दिए त ठिकै हो सरकार
आज अन्न नपरे तेरो सास लिन्छु भन्यो भने

तिम्लाई धेरै नै गरेको अनुभूति भाथ्यो होला है
अरुकै भनाइमा लगिरह्यौ
आज हेर त रोगले भन्दा भोकले मर्ने धेरै भइसके
तिम्रो जय जयकार गर्नेले स्वर्ग को यात्रा तय गरिसके
परिवारमा खानकै संकट नहोस् भनी देह त्याग गरिसके
अब पनि सोचेनौ भने त सरकार दरबारभित्र लुकेको तिमी मात्र बाँच्छौं

यो एउटा काम गरी खाने मजदुरको पीडा मात्र होइन
जागिर खाएको मान्छे, व्यापार गरेको मान्छे आदिको पनि हो
यति भनिरहँदा सत्ताकाले आफूलाई यो श्रेणीमा नराखे हुन्छ
तिमी भोकै बस्न नपरोस् भनेर हामीले ज्यान धरौटीमा राखी कर तिरिसक्यौँ।

तिमी बाँचेको हेर्ने रहर छ सरकार,
थाहाछ म मरे पनि तिमीलाई केही फरक पर्दैन
तर तिमी नै मरे ती भाषण कसले सुनाउँछ रु
कहिल्यै पूरा नहुने तमाम योजना कसले बनाउँछ रु
म मरे कर कसले तिर्ला भन्ने पीर होला है
मेरो छोरा छँदै छ नि, गोरु कुटेझैँ कुटेर असुल गर्नु
बिचरो अभागीले नेपालमै जन्म लियो

केही वर्ष अघि व्यापार गर्न बसेका हर्क दाजु पनि सडकमा आइसके
बैंकको ब्याज तिर्न नसकेर बैंकले घरै लैसके
भएको सटरको भाडा तिर्न समान घुइया भाउमा बेचेछन् बुढाले
परिवार बचाउन हिजो मात्र भागेर भारत गैइसके

बन्द गर तिम्रा सुखी अनि समृद्ध नेपालका नाराहरू
भाषणले क्षणिक आनन्द पनि दिन सकेन हामीलाई
तिमी विभिन्न बहानामा हामीलाई लुटिराख
जनता वाक्क दिक्क भइसके, यिनै जनताको सराप लाग्छ देखिराख ।